𝑺𝒕𝒖𝒌𝒌𝒊𝒆 𝒇𝒊𝒆𝒕𝒔𝒆𝒏 Had bedacht met het mooie weer iets Open Monumenterigs te gaan bezoeken. De Drostefabriek. Naar Haarlem door de Kennemer Duinen. Weer eens kijken hoe het met de waterstand is. Heel benieuwd naar de steigerbruggen die over de ondergelopen delen zijn geplaatst om de doorgaande route weer begaanbaar te maken en de kwetsbare stukken zompige grond te beschermen. Over de boulevard via Parnassia het duin in. Water, nog steeds héél veel water. Het natte voeten pad is onbegaanbaar. Dit stuk waar je zomers over/doorheen kunt lopen is een meer. Leverde wel mooie plaatjes op! Bij het Vogelmeer werd ik verrast doordat er een kolonie aalscholvers is neergestreken op de fotogenieke dode bomen. Ik heb daar nog nooit ook maar één aalscholver op een tak gezien; nu zat het vol! De eerste dieren van m’n Kennemer-Big-Five. Op de viersprong, daar waar de grote regenmeter staat, is het fietspad linksaf naar Parnassia afgesloten wegens de hoge waterstand. Je kon het rondje sowieso al niet meer fietsen vanwege de rollende duinen bij Kattendel. Tuurlijk ben ik toch het pad even opgegaan. Nieuwsgierig hoe het met het ‘overstekende water’ staat. Een best riviertje. Vier leuke dames stonden er met de fiets in de hand aan de waterkant te dubben. Doen we het of doen we het niet… Schoenen uit, broekspijpen omhoog en zo spetterden de eerste twee door het water. Op mijn vraag waar ze heen wilden (Parnassia) heb ik ze aangeraden om te keren. Hoogstwaarschijnlijk na het volgende duin ook overstekend water, om vervolgens in de rollende duinen te verzanden. De twee die de oversteek al gemaakt hadden, kwamen terugfietsen. Met koude voeten! Ze vertelden dat ze op het diepste gedeelte in de weg een school visjes zagen zwemmen. Ik heb ze op hun woord geloofd en besloten zelf droge voeten te houden! Wat dan? Ze wilden toch graag een leuk rondje fietsen. Aangeraden om rechtsomkeert te maken en de route naar het Koevlak te nemen om vandaar over de Zeeweg terug naar de Lakens te fietsen. We zijn elkaar nog een keer tegengekomen; ze hadden ’t goed naar de zin. Kalmpjes rijdend, zodat m’n ogen als een kameleon de omgeving kunnen scannen, kwam ik bij de eerste steigerbrug. Daar zag ik de volgende van de NPZK-Big5. Een op hol geslagen kudde wielrenners. De bruggen zijn voorzien van een bord met de oproep: Fietsers afstappen! Deze kudde was zo opgejaagd, dat ze vanwege de waas voor de ogen de oproep hadden gemist. Gelukkig geen tegenliggers; het had, met de bocht in de brug, best slecht kunnen aflopen. Met een slakkengang ging ik verder. Opeens zag ik achter een duintje op rechts een bruine vlek. Remmen, afstappen, klunen. Drie hooglanders stonden er stilletjes hun zonden te overdenken. De derde dierensoort van de NPKZ-Big5 kon afgevinkt worden. Achter een van de dames zag ik witte dingies in het zand; botten? Met een ruime boog om de koeien heen gelopen om het van dichterbij te bekijken. Duidelijk botten. Zelfs twee van kiezen voorziene kaken. Ik kon het niet laten, heb een kaak meegenomen. Denk dat mijn achtjarige nazaat dat wel heel gaaf vindt. Moet nog opzoeken welk beestje het zou kunnen zijn, maar ik vermoed een hertje. Stukje verder, iets voor de driesprong naar IJmuiden en Koevlak stond een hoogzwangere Schotse dame met de pootjes in het water te mijmeren over de naderende gezinsuitbreiding. Terwijl ik daar een poosje met veel meer mensen genietend stond te kijken, vertelde iemand me dat de paarden verderop stonden. Jammer, toen ik bij Bloemendaal de duinen uitkwam, niets gezien. Na een korte stop op een terras heb ik besloten het bij een Open Lucht Monumentendag te houden en bij de Zandwaaier terug de duinen in te gaan. Schot in de roos! Toen ik de fiets had neergezet om een stuk te lopen, zag ik in de verte een bruine vlek. Een andere vorm, een andere kleur. Holymoly, wát een cadeautje! Er is een nieuwe soort grote grazers aan het gebied toegevoegd, een kudde Exmoor pony’s met veulens. Zó mooi! Nummer vier van de NPZK-Big5. Onderweg naar huis de toegift! Aangekomen bij de viersprong zag ik in de verte bovenop een duin Konikspaarden. Toch maar even het pad op en kijken of ik iets dichterbij kon komen. Niet. Maar toen ik me omdraaide en toch nog even over het duin keek, zag ik een grote kudde prachtige dieren bij het ‘overstekende water. Sommigen liepen sjompend door het natte duin, lebberde van het water, of stonden dromerig te staan. Een plaatje! En ik heb VIJF van de NPZK-BIG-FIVE gezien. Ergo: ook dicht bij huis kun je een prachtig fietstochtje maken en de hele dag op een fantastische manier zoetbrengen. Al fiets je dertig keer hetzelfde pad; het is iedere keer anders!